Στο πρώτο ημίχρονο, η Ελλάδα μπήκε πιο δυνατά και πίεσε ψηλά για να πάρει το προβάδισμα από νωρίς. Ωστόσο, δεν μπορούσε να αναπτυχθεί ορθολογικά, με την μπάλα να περνάει συνήθως απευθείας από την άμυνα στην επίθεση, αφού ο άξονας μας ήταν «εξαφανισμένος», ενώ δεν υπήρχε και κίνηση από τους παίκτες του Σκίμπε.
Οι Ούγγροι δεν επέτρεψαν στην Εθνική να κυκλοφορήσει την μπάλα, ειδικά από τη στιγμή που οι Έλληνες μέσοι δεν τη ζητούσαν για να προωθήσουν το παιχνίδι. Οι παίκτες του Σκίμπε έχασαν αρκετές προσωπικές μονομαχίες και δεν μπορούσαν να γίνουν απειλητικοί. Ο Μήτρογλου ήταν αποκομμένος στην επίθεση, κλασικοί εξτρέμ δεν υπήρχαν να «ανοίξουν» το παιχνίδι από τις άκρες πηγαίνοντας σε προσωπικές ενέργειες και κάπως έτσι σπαταλήθηκαν τα πρώτα 45 λεπτά, χωρίς υποψία ευκαιρίας!
Η Ουγγαρία, από την πλευρά της, «έπαιξε» με τα νεύρα των διεθνών μας, αντιμετωπίζοντας τους σκληρά και ενδεχομένως αντιαθλητικά σε ορισμένες περιπτώσεις, έκλεισε σωστά τους χώρους και γενικά έδειξε να έχει τον έλεγχο της αναμέτρησης, παίζοντας στην κόντρα.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την Εθνική μας να αντιμετωπίζει και πάλι προβλήματα στην ανάπτυξή της. Παρ’ όλα αυτά, ο Μήτρογλου χρειαζόταν μονάχα μία φάση και την βρήκε. Ο επιθετικός της Μαρσέιγ αξιοποιώντας την εξαιρετική σέντρα του Τσιμίκα έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και έβαλε μπροστά την ελληνική ομάδα.
Από εκείνο το σημείο και έπειτα, οι παίκτες του Ρόσι έδειξαν να έχουν επηρεαστεί αρκετά από το γκολ που δέχθηκαν με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κάνουν στον αγωνιστικό χώρο ακόμα και τα πιο απλά. Έτσι, το 1-0 έμεινε ως το τέλος χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις στο παιχνίδι από εκείνο το σημείο και έπειτα.
